درود

اگر یک تن بخواهد و آماده باشد که تا همیشه و جاویدان به جای دیگر مردمان رنج و درد بکشد و به جایگزین دیگر انسانها بتوانند با خوشی، تندرستی و نیکویی زندگی کنند، آیا سودی دارد و از دیدگاه فرنود (منطق) ارزشی دارد؟
من اندیشه می کنم که اگر این رنج کشیدن یک تن جاویدان باشد، ارزشمند نیست زیرا شمار مردمان کراندار است و خواهد بود، پس با یک برابری رایشگری (ریاضی -واژه شماردانش هم بد نیست) رودررو هستیم که پیامد آن آشکار است، ولی اگر به اندازه آن مردمان رنج بکشد چه؟

In pendareye bikaran nahadeye (mozue) shegeftavarist. chand sal pish mikhastam ba baravorde gerayandie (ehtemalie) kamabishi (taghribi) sakhte shodane yek chand khordake (molkule) DNA hastare zende, gerayande inke in chandkhordak betavanad be chehreye pishamadi (tasadofi) be hasti biayad ra barresi konam.

be sakhte shodane khode khordak ha va parehaye anha nemitavanim bepardazim zira agahie chandani az anha nadaram. vali geraynde sakhte shodane chandkhordak ra yek karshenase shimie khebre mitavanad ba kamabishie khubi baravord konad. baraye in kar bayesti khordakhaye dorost dar jaye dorost ,dar gahe dorost , ba suye dorost va ba enerjhie dorost (dar bazei ke na ziad bashad na kam ta peyvande do khordak betavanad chehre begirad) be yekdigar barkhord konand ta chandkhordak be hasti biayad

Dar negar dashte bashid ke DNA az chand sad khordak padid amade ast agar nadorost naguyam. Mitavan khordakha ra guyhayi dar negar (nazar) gereft dar yek dastgahe baze mand (mokhtasat) ke su ,tondi ,ja ,gah va enerjhi be asani mitavanand be an bastegi dade shavand.
Man ba hamin daneshe kame khod mitavanam in ostigan ra be shoma bedaham ke shomareye in gerayand besiar besiar besiar kuchak khahad bud va haman daneshe rayeshgari be ma miguyad ke be sude shomast pishamade ba gerayande 99.99999...% ra bargozinid. be chame inke in chandkhordak ruydadi bakhtamadi (etefaghi) nist va khasti poshte an bude ast, mitavan yek marze (hade) rayeshgari baraye an nevesht :
lim P(An, Bm, ...) = 0
    n,m,...  ---> N,M,...
P hambastegie (tabee) gerayande in ruydad ast, An, Bm va ... parametrhaye in hambastegi manande gah, ja va ... hastand ke ta injaye kar shomare anha ra karandar dar negar migirim, m, n va ... shomare in parametrha hastand ke be yak shomare peyda (moayan) be chame N, M va ... gerayande mishavand.
ta injaye kar be sude khoda bavaran ast vali ta gahi ke in padideye bikaran payash ra be mian nagozarde bashad.
Agar dar marze (hade) hambastegie (tabee) gerayande bala gah, ja va shomargan ra be bikaran begerayanim angah hame chiz be nagah degargun mishavad va in rokhdad nagozir dar jayi va dar gahi ruy khahad dad, khah khasti poshte an bashad ya na (albate dar rasti be bikaran ham niazi nist va tanha niaz ast ke shomare pishamadha az gune haye morede niaz bishtar bashad) be chame :
lim P(An, Bm, ...) = 1
   n,m,... --->  (><)  or
Vali baz miguyam ma az shiveye padidar amadane khordakha, parehaye anha, parehaye parehaye anha va ... na agahim. niruha va hastarhaye bozorgtar az ma ra ham dar negar begirid manande goruhha va abargoruhhaye kahkeshani. shayad in dade ha ham be bikaran begeravand va ma az mian avardane anha be baravord va sanjeshe khod natavanim zira hanuz chizi az anha nemidanim. Bi goman in nabarde bikaran ba bikaran khahad bud.
In ra ham beguyam ke Hambudgah haye ensani hanuz amadeye pazireshe bi khodayi nistand va in nahade (mozu) hanuz karayi haye besiar arzeshmandi dar zendegi khishtani (fardi) va hambudgahie ensanha darad manand pishgiri az bezehkari baraye tars az keyfar ya bavar be budane yek poshtibane nirumand ke dastekam midanim mitavanad hamanande yek darunama be ensan khod bavari bedahad va ...
In bedan cham ast ke duste man agar dark nakardi ke man che goftam va in mozu ham ke har kare badi ke bekonim saranjam be khodeman ya nazdikaneman baz khahad gasht (baraye nemune baj dadan hameye sazman va samane ra tabah mikonad) ra ham nemipaziri, angah az khodaye khod betars ke ingune baraye hambudgah va khode to besiar behtar ast.
In ra ham afzun konam ke man niayesh nemikonam vali barkhi mikonand va aramesh migirand ke khub ast, be negare (نگر) man sazande ya sazandegane in jahan gah gahi nakhonaki be an mizanand besiar riz va jozi (chizhaye shegeft angizi dar zendegie khodam dideam ke be negar tasadofi nemiresidand vali badam miayad az inhayi ke miguyand ma bargozide shodeim ya kasi fara tar az ensan be ma dastur dade ke felan kar ra anjam dahim) ta dar jayi behtar kar konad, manande negargari ke be hameye negareye khod dast nemizanad vali be khordei az an ghalammui mizanad. shayad niayesh dar inja bekar ayad. vali be kole majera dast nemizanand, be andisheye man ayandeye dur va payanash ra khodeshan ham nemidanand ke che khahad bud, be har ruy in azmayeshe bozorg bayad armani dashte bashad (rastash ra beguyam dar doshvari haye najur man dar darunam az khoda mikhaham ke an majera be sude man payan yabad, vali bishtar miandisham ke dar an sharayet in nahade bishtar az sahesh ya shiveye parvareshe man sar cheshme migirad ta kherad, in namash haman niayesh ast vali be ostigan nemidanam ke che andaze hanayesh (asar) gozar ast)

Duste man pendare nik, kerdare nik, goftare nik va varzesh ra faramush nakon.

درود

شاید شماری به شیوه نوشتن من خرده بگیرند یا هتا بخندند مانند یکی از آموزگاران فرهنگم (ادبیاتم) که واژه بالگرد را به ریشخند گرفته بود به جای هلیکوپتر (با آن کوپ خنده دار) که کاش دستکم آموزگار فرهنگ نبود و آموزه (درس) دیگری را آموزش می داد. این بدبختی و بیچارگی ماست که به زبانمان، به شناسنامه مان، به شالوده و استخوانبندی فرهنگمان، به پارسی زیبا می خندیم. تنها سربلندی ای که در این جهان تازنده داریم با ترانه سراهایی مانند خیام و حافظ و مولوی و فردوسی بزرگ، زبانی که تا همین دیروز هتا ترک های اسمانی و هندی ها هم آن را برای زبان دیوانی خود برگزیده بودند. شاید اکنون بخندید و بخندند ولی به استیگان (اطمینان) به شما می گویم ما ایرانیان به دیرینه (قدمت) کهن نگاره (تاریخ) به خود و دیگران نشان داده ایم که خودباخته و خود فروخته که نیستیم وانگه که بیگانه تازی را هم به رنگ خود در خواهیم آورد، اکنون اگر تازی ها بر این کشور فرمانروا هستند ارجی ندارد، این نیز بگزرد و درست خواهد شد اکنون نشود چند سال دیگر یا چند دهه دیگر خواهد شد. به درستی که می دانیم این کار بزرگ به تلاش و هزینه بسیار به ویژه سازمان و یاری کشوردار (دولت) و دگرگونی زبان گفتار و نوشتار دیوانی نیاز دارد که بدون هیچ گمانی باید با برنامه ای گسترده در آموزشگاهها پی ریزی شود که خواهد شد و فرزندان سربلند آینده این سرزمین، خواری و بدبختی ما را نخواهند بخشید، نمی گویم امیدوارم زیرا می دانم که اینگونه خواهد شد (به ویژه باید تیرگی این زبان زشت و بدآهنگ از تن پارسیمان پاک شود)
چه بسیار خاک ها و آبهایی که از این سرزمین جدا شده ه اند و به آن پیوسته اند ولی آنچه که برای ما مانده و نشان ایرانی بودنمان است این زبان زیباست، پس کاش به جای آن واژه بیگانه می گفتیم و می نوشتیم آبراه یا شاخاب پارس باور کنید از خود دریا ارزشمندتر است زیرا که هستی و کیستیمان (هویتمان) این واژه ها هستند، همگی دیدیم که به چشم برهم زدنی نیمی از دریای مازندران به روس ها بخشیده شد. به روشنی نژادپرستی پدیده ای نابخردانه است، پس سودمندترین و تنها چیزی که می تواند نشان و نماد ایرانی بودن ما باشد فرهنگ ماست که شالوده و ستون آن زبان پارسی است واین گوناگونی فرهنگی چیزی است که مادر زیستگاه برای ما برنامه ریزی کرده تا با هماوردی (رقابت) فرهنگ ها و کشورهای رنگارنگ، گونه انسان و شهرآیین (تمدن) او به پیش روند
اکنون اگر بگوییم استان پارس که کانونش شیراز است چه سختی ای دارد؟ یا آبراه پارس کمبود و نادرستی ای دارد؟ از ریشه (اصلا) واژه فارس گزشته از اینکه بیگانه است، در یاد بسیاری از مردمان جهان که زبان یکم یا دومشان انگلیسی یا فرانسوی است که گمان می کنم بیش از نیمی از همگان باشند، یادآور واژه ای است به چم (معنی) خنده دار و لوده (1)، از سوی دیگر پارس یا پرژن یادآور پدیده های شورانگیزی مانند شاهنشاهی (امپراطوری) پارس (2)، قالی پارسی (3)، سروده های پارسی (4) است. بهتر بود که نام کشور هم در میان مردمان کشور های دیگر همان پرژیا می ماند ، همانند آلمان (ژرمنی)  که خودشان دوچلند می گویند یا مصر که واژه ایجیپت را برای بار کهن نگاره ایش نگاه داشته (اگر لاتین بنویسم نوشته به هم می ریزد). این به چم رویگردانی از تیره های نا پارسی ایران نیست زیرا پیش از این گفتم که آرمان نژاد نیست وانگه فرهنگ است و افزون بر آن اکنون هیچکس نمی تواند به استواری بگوید که من از این نژاد یا آن یکی هستم، اگر هم باشد هیچ ارزشی ندارد 
آرمان زبان و فرهنگ است که ما را به نام ایرانی در جهان می شناساند. برای پاسداری از این زبان و بالاندن و پیراستن آن سرچشمه ها بسیارند، هزاران هزار گویش بومی و برزنی مانند لری و آزری، کشورهای همزبان و برادر مانند افغانستان و تاجیکستان (اینجا درخور گفتن است که سربلندی این کشورها سربلندی ماست و آنها از ما جدا نیستند)، ازبکستان ، پاکستان و هندوستان (این کشورها دارای گنجینه های بسیار بزرگی از نوشته های کهن پارسی هستند، سمرقند و بخارا فراموش نشوند) زبان های برادر مانند کردی و بلوچی (استادی می گفت که اگر زبان پارسی سراسر نابود شود می توان دوباره آن را از دل کردی بیرون کشید، هر کردی در هر جای جهان که باشد ایرانی است و اینجا میهن مادری اوست) و زبان پدری پهلوی و ریختن این سرچشمه ها در رایانه نیرومند زبان پارسی با دامنه زایش و واژه زایی بی کران که پردازنده آن مغز هوشمند مردمان این سرزمین است
تنها خودباوری، پشتکار، یکدلی و یک کشوردار ایرانی نیاز است و شاید پنجاه یا شست سال روزگار (زمان)
Duste man pendare nik, kerdare nik, goftare nik va varzesh ra faramush nakon.
------------------------------------------------------------------------
 Farce (1)
Persian Empire (2)
Persian Carpet (3)
Persian Poetry (4)

درود

دوباره در شگفتم از شماری از همگونه های (هم نوع ها) گرامی، جایی خواندم که دستگاهی ساخته شده که دی اکسید کربن را از هوا می پالاید و برای به کاربردن در آینده اندوخته می کند و بی گمان همه ما از گرمایش زیستگاه و زمین و چالش بزرگ آن بسیار شنیده ایم، ((ولی این دستگاه دیگر خیلی شگفت آور است، این یکی که دیگر پیش چشممان است، مگر درخت چه کمبودی دارد؟))

درخت یکراست دی اکسید کربن را از هوا گرفته و به ساخت مایه (مصالح) دگرگون می کند. نگرورزی (توجه) کنید که ساخت مایه نه سوخت مایه که رخدادها (اوضاع) را بدتر کند. بهتر نیست که همه کشورها برای کمک و رهایی فرزندان کنونی و آینده  خود بخشی از سرمایه و درآمد خود را به رهایی جنگلها و برآیند آن زمین، از این بد بختی ویژه کنند (اختصاص دهند) و با پشتکار بسیار بیشتر و ناشوخی تری (جدی تری) این کار بزرگ را پیگیری کنند و فردید های جهانی برای نگاهبانی از جنگل ها و بیشه زار های بزرگ اندیشیده و کارورزی شود؟
این را هم افزون کنم که بسیار آشکار است که در این جهان رو به ترکیدن، رشد شمارگان مردم همه کشورها باید منفی شود. به استیگان این شمارگان هرگز هیچ نخواهد شد و خم شمارگان در جایی که هم برای انسان و هم برای زیستگاه مناسب باشد به سوی یک شماره ثابت کناره خواهد گرفت، اکنون ببینید که رهبر نادان این کشور واپس نگاه داشته شده می گوید شمارگان کشور بایستی افزوده گردد، بگرییم یا بخندیم، نمی دانم
Duste man pendare nik, kerdare nik, goftare nik va varzesh ra faramush nakon.

درود

پرسشی دیگر برای شما دوست گرامی دارم. این بار خود را یک آمریکایی بیانگارید و از دیدگاه یک آمریکایی به پرسش زیر پاسخ دهید. دیدگاه شما درباره هواپیما رباهای رویداد یازدهم سپتامبر سال دوهزار و یک زادروزی چیست و آنها را چگونه آدم هایی می پندارید؟

به گمانم آنها را کمتر از اهریمن فرانمون (توصیف) نکنید. انگار می کنم کمابیش سه هزار تن بی گناه در آن روز کشته شدند. اکنون اگر رهبران و نمایندگان آن دهشت افکن ها (تروریست ها) داودار (مدعی) این باشند که این یورش مایه از مرگ رهیدن سه هزار یا شما بینگارید شش هزار سرباز تا دندان تفنگدار در رزمگاه شده است. شما چه می گویید؟ آیا در روال اندیشه پیشین شما هنایشی (اثری) گذاشت؟ در راستینگی (واقعیت) این گام گزاری (اقدام) مایه مرگ هزاران تن از هوادار های دهشت افکن ها در جنگ های پس از یازدهم سپتامبر و بسیاری مردم بی گناه شد، ولی شما به چهره (صورت) آرمانی به آن نگاه کنید، انگار کنید که آنها راست می گویند و جان شش هزار جنگجو رهایی یابد، آیا روایشی (توجیهی) برای کشتن سه هزار آدم بی گناه در ساختمان های بازرگانی جهانی است؟
گمان می کنم بو برده اید که می خواهم چه بگویم. بله، هفتاد سال پیش کشور آمریکا با بهانه ای همانند آنچه که گفته شد دویست هزار زن، مرد و کودک بی گناه را در هیروشیما و ناکازاکی به کام مرگ فرستاد، خنده دار و دردناک این است که اکنون هتا پوزش هم نمی خواهند و با همین بهانه به کشورهای دیگر یورش می برند
به راستی که بزرگترین فراکار (عملیات) دهشت افکنی (تروریستی) کهن نگاره (تاریخ) گونه انسان را آمریکا انجام داده است. یک دهشت افکن به جای آنچه که مادر زیستبوم از او می خواهد به چم (یعنی) ایستادن در برابر یک تفنگدار و جنگیدن، کشتن و یا مردن، راه آسانتر و بی گمان بزدلانه تر را بر می گزیند و آن کشتن مردم بی گناه است
Duste man pendare nik, kerdare nik, goftare nik va varzesh ra faramush nakon.
     

درود

می خواهم پرسشی را برای شما خواننده گرامی پیش بکشم. جهانی را در اندیشه بیاورید با شمارگان مردم (جمعیت) کمابیش دویست میلیون تن، بدون هیچ جنگی برای دین، نژاد، مرز و ... و به استیگان (مطمئنا) می توان گفت با این شمارگان مردم گرسنگی و تهیدستی نیز هستی (وجود) نخواهند داشت، گازهای گلخانه ای و آلاینده کم و بیش یک چهلم آنچه اکنون است و برآیند آن نبود خشکسالی و سیل و اندوه و بدبختی. چه اندازه به درازا خواهد کشید تا جهان ما به چنین ویژگی هایی دست یابد و به این دیل (نقطه) برسد؟

خواهشمندم از دیدگاه یک انسان به این پرسش پاسخ دهید، نه یک ایرانی یا آمریکایی، آفریقایی، مسلمان یا مسیحی. تنها یک انسان

شاید اگر هفتاد سال پیش برگ کهن نگاره (تاریخ) به گونه ای دیگر می گشت و ارتش آلمان نازی پیروز می شد هم اکنون چنین جهانی پیش روی ما که نه (زیرا ما از مایه (اصلا) به هستی پای نمی گزاشتیم و پدربزرگ ها و مادربزرگ هایمان کشته می شدند) ولی پیش چشمان ژرمن ها می بود. جهانی بدون مرز، زیرا که تنها یک کشور هستی داشت که آلمان باشد، بدون پنداره (مفهوم) نژاد، زیرا که تنها نژاد ژرمن می زیست، بدون رویارویی دینی، زیرا که تنها یک دین ستایش می شد که به گمانم مسیحیت می بود. ولی همه اینها به کنار این باهماد (حزب) نازی بسیار نابخردانه و کوته بینانه پایه گزاری شده بود. بسیار آشکار و نمایان است سازگانی (نظامی) که استیون هاوکینگ را سزاوار مرگ بداند و مردمانی را برای رنگ مو یا چشمشان بر دیگران برتری دهد بر باد یله داده است.
از کجا بدانیم که فردایی بیاید و همین کسان برای نمونه چشم آبی ها را از چشم سبزها برتر ندانند و کشتاری دیگر به راه نیندازند؟ اینگونه اندیشه گستری ها (مکتب ها) مگر به نابودی میلیون ها سال فرگشت به چیز دیگری نخواهند انجامید. در این میان جا دارد که به اندیشه ای که در میان برخی هم میهنان گستره دارد بپردازم که می گویند چون ما آریایی هستیم برای ما بهتر بود که هیتلر پیروز می شد. باید بگویم کسی که برای یک روش باور آماده بود تا کرور کرور انسان را بکشد، نه تنها ما که پس از جنگ دوم جهانی به هر بهانه ای هم پیمانان خود به چم (یعنی) ژاپن و ایتالیا را هم نابود می کرد تا به آرمان گوهره خویش برسد. ولی اگر به جای نازی ها سازگانی با سنجه هایی (معیار هایی) بخردانه و درست دست به پرخاشگری و خونریزی می زد و به پیامدی که در بالا گفته شد که سر انجامی نیکو باشد می رسید چه؟
در اینجا سه ریز گفته (نکته) را می توان پیش کشید: یکم، چند سد سال یا نه چند هزار سال پس از آن کشتار و فرگشت یافتن همبودگاه (جامعه) و گونه انسانی، به استیگان دوباره مرزها و دین ها و نژادها نوزایی شده و روز از نو و روزی از نو. دوم، سنجه برگزیدن انسان های برتر چیست؟ باید باهوشتر باشند؟ ولی انسان هستاری است گروهی و انسان های باهوشتر بیشتر در این زمینه کمیتشان می لنگد. دوستداران گروه ها نیز چیره تر(اغلب) هوش رایشگری (ریاضی) کمتر دارند (به راستی که نیرومندترین یافته و ابزار در دست گونه انسان رایشگری است)، اکنون با خرد درست در تنِ درست چه بکنیم؟ ورزشکاران بهترند؟ در هماد (کل) ،همبودگاه به همه جور انسانی نیاز دارد و همه چیز را همه کس دانند، سوم آیا از ریشه کشتار و پرخاشگری برای رسیدن به این آرمان درست است و این خونریزی با خود آن همبودگاه آرمانی در ناسازگاری نیست؟ و آیندگان درباره این خونریزی چگونه داوری خواهند کرد هنگامیکه بنیان همبودگاه و شهرآیین (تمدن) خود را بر خون ببینند
شاید هم دارم پاسخ تراشی می کنم و جان و بودنم را بیش از راستینگی دوست می دارم. داوری با شما
Duste man pendare nik, kerdare nik, goftare nik va varzesh ra faramush nakon.
   

درود

پیرو نوشته پیشین، اگر هستاری دستساز آدمیزاد از دیدگاه هوشمندی از او پیشی بگیرد، این هستار تازه است که بایستی بماند و اگر هستار پسمانده تر که همانا آدمیزاد باشد جای هستار نو و هوشمندتر را تنگ کند و یا سرچشمه های خوراکی ،پوشاکی و ... او را به گونه ای به کار برد که مایه نابودی او را فراهم سازد، بایستی آدمیزاد از میان برود

این همان فرنودی (منطقی) است که ما در مورد دیگر جانداران کودن تر از خود همانند چهارپایان به کار می بریم. چگونه ما این هوده (حق) راداریم که از گوشت چهارپایان خوراک درست کنیم اما هستار هوشمندتر نمی تواند بدن ما را به جای پیل (باتری) به کار بندد؟ به راستی این گونه برخورد با این زمینه، از سهش (احساس) ما ریشه می گیرد نه خرد و اینگونه است که ما دوست داریم. اما چیزی که ما دوست داریم تا گاهی که برابر با راستی و درستی و خردمندی نباشد، هیچ ارزشی ندارد و آنگونه که زیستبوم (طبیعت) برنامه ریزی کند پیش خواهد رفت و ما آدمیزادها که هستارهایی نابودگر، خودخواه، آلاینده پیرامون زیست ، کوتاه زی و در بسیاری از گاهها نادان و یاوه گو (خرافاتی) هستیم جای خود را به هستار بهتر و پیشرفته تر خواهیم داد و چه بسا آن نیز در آینده میدان را برای گونه (1)  بالاتر از خود تهی کند، این همان فرگشت (تکامل) است و همان است که برنامه ریزی شده و زیستبوم آن را فرا خواهد خواند و ابر انسان نیچه را خواهد ساخت و به درستی این هستار تازه دنباله ای بر همان فرگشتی است که آدمیزاد را از تک یاخته نخستین پدید آورد. پس اگر بخواهیم روند فرگشت را بازگو کنیم بایستی برای نمونه اینگونه باشد : تک یاخته، ماهی، دوزیست، خزنده، میمون، آدمیزاد، هستار دست ساز هوشمند و گونه های پسین آن.  بی گمان همان زیستبوم ما را برنامه ریزی کرده تا واپسین چکه خون برای پیگیری زیستن گونه خود بجنگیم و همین پایداری است که تا اینجای کار گونه برتر را ساخته و خواهد ساخت 

آرمانم این است که در راستینگی این نابودی گونه انسان نیست زیرا همانگونه که در نوشته  پیشینن بدان اشاره کردم، در بودن و بدن ما چیزی به جز همان هوش و نرم افزار ارزش ویژه ای ندارد و همه یاخته های ما برای به کار افتادن آن نرم افزار هوشمند است که ارزش دارند، پس این نابودی رویه ای (ظاهری) است و نباید انبوه (زیاد) به آن شایستگی (اهمیت) داد.
اگر برابر راستینگی (واقع) بیاندیشیم برای رسیدن به فرهیختگی (کمال) پس از ما به هستاری نیاز است که بتواند رهسپاری های بلند فرا کیهانی را تاب بیاورد، آلایندگی بسیار کمتری به پیوند (نسبت) ما داشته باشد، بسیار دیر زی تر بوده و با جایگزینی تکه های سازنده خود بتواند از مرگ پیشگیری کند زیرا که مرگ بسیار نیرو  و سرچشمه ها را تباه ساخته و هستارهای کارآزموده را نابود می کند، افسردگی و بی انگیزگی را نشناسد و بیش از ما خود را جانسپار آرمان گروهی کند و خودخواهی و پستی را هم به کناری بگزارد. به استیگان (مطمئنا) پاره ای از زمینه های یاد شده در بالا از ریشه و بنیان و از دیدگاه فلسفی ناسازی (تناقض) دارد، برای نمونه افسردگی و بی انگیزگی  با خود آگاهی در هم تنیده اند و برای پایان دادن به آنها باید از گزینه هایی همچون گوارایی (لذت) ، سرشت (غریزه) و ... یاری جست که خود پیش درآمد چالش هایی دیگر است
Duste man pendare nik, kerdare nik, goftare nik va varzesh ra faramush nakon.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

(1) Version

درود بر شما خواننده گرامی

آغاز می کنم. در باره هوش و خود آگاهی سخن بسیار رفته است. اما نکته ای که در بسیاری از آفرینه های (آثار) نوشتاری و دیداری فرو گزار شده است، برخورد یک هستار (موجود) هوشمند با مردمان (انسان ها) و برتری جویی مردمان در برابر آن هستارها و آشکار (بدیهی) دانستن این برتری از سوی مردمان می باشد که جای بسی شگفتی دارد. این زمینه (موضوع) را با چند نمونه روشنتر می کنم، بیانگارید که با من با نمای (ظاهر) یک آدمیزاد در انجام گپ زدن هستید اما درون سر من به جای مغزی از گوشت و خون یک تراشه الکترونیکی است با کارایی همان مغز گوشتی اما نمایان نیست و در نما و آشکارا شما با یک انسان ساده و بهنجار(معمولی) سخن می گویید. اکنون دو مورد بالا را جابجا کنید اینگونه که برای نمونه انگار کنید که با یک تن که دست یا پایی دستساز دارد گپ می زنید و یا از ریشه (اصلا) آن تن (شخص) تنها یک مغز از گوشت وخون دارد و دیگر اندام های او دستساز می باشند. اکنون برخورد شما با این دو تن چگونه خواهد بود؟ به راستی آیا ناهمسانی در رفتار شما با این دو هستار و یک آدمیزاد بهنجار (معمولی) رخ خواهد داد؟ من که باور ندارم ناهمگونی ای در کار باشد. در راستینگی (واقع) این آدمیزادی که ما می شناسیم و برای او سزاها و رواهایی (حقوقی) هویدا (مشخص) در انگاره (نظر) می گیریم چیزی مگر هوش و خرد گوهره (محض) نیست ، تا آنجا که مغز هم درخوری (اهمیتی) ندارد. برآیند آنکه نرم افزار است که ارزشمند است نه سخت افزار. سخت افزار تنها پایه و زمینه ای است برای به انجام و سودمندی رساندن آرمان بنیادین که همانا هوشمندی است. با این شناساندن (وصف) اگر یک تراشه الکترونیکی که دارای خودآگاهی و خردی هم ارز یک آدمیزاد باشد و یک تن ندانسته و یا دانسته آن را به پیل الکتریکی با بیش از توان آن پیوند دهد و مایه از میان رفتن آن شود باید برابر فردید (قانون) آن کشور با وی برخورد شود، زندان برای همیشه و یا جان ستاندن (اعدام) که اینجانب به هیچ روی جان ستاندن را درست نمی دانم
Duste man pendare nik, kerdare nik, goftare nik va varzesh ra faramush nakon.
.